aconcagua
Door: jolanda
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
21 Januari 2014 | Chili, Valparaíso
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb op 16 januari rond 14.45 de top van Aconcagua (6962 m) bereikt!
Tot aan het basiskamp had ik veel last van een verkoudheid en de hitte. Na het basiskamp ging het met beiden beter. Vanaf de dag dat we naar kamp 1 vertrokken hebben we iedere dag in meer of mindere mate sneeuw gehad.
Kamp 1 was aardig maar had een vervelende klim om er te komen. In plaats van het houden van een rustdag in kamp 1 hebben we direct kamp 2 bevoorraad en zijn de dag daarop definitief naar kamp 2 vertrokken op 5500 m. Hier is het uitzicht schitterend en we hebben hier dan ook de rustdag genomen. Deze bestond uit uitslapen rustig ontbijten (alleen tanden poetsen kost hier al energie op deze dag) en crampon practice in de ochtend. Dit alles in de stralende zon. Tijdens de lunch (pizza) begint het te sneeuwen en dat houd niet meer op. De rest vd dag daarom in de tent doorgebracht en mijn boek uitgelezen. Warm eten is een wedstrijd tegen de kou: ben ik klaar voor mijn eten weer is bevroren? Naast rusten en eten natuurlijk. Ook weer 5 l vocht weg gewerkt.
Na de rustdag gaan we in 1 x naar kamp colera(kamp 3) op 6000m. We vertrekken in de sneeuw maar onderweg valt het mee. Het ochtend zonnetje help ook goed mee voor de gevoelstemperatuur. In kamp 3 zetten we de tenten op (op de sneeuw) eten en drinken wat en rusten uit. Dan spullen pakken voor de toppoging eten en proberen te slapen (valt niet mee op deze hoogte. En gezien de opwinding / spanning over wat komen gaat.
Om 3.00 worden we gewekt en krijgen 1 l heet water en wat koekjes. Om 5.00 moeten we gereed staan met stijgijzers aan. Dat lijkt een lange tijd maar is nodig omdat alles op deze hoogte energie kost en je geen energie wilt verspillen aan haasten. Stipt om 5.00 vertrekken we omhoog. In de koude met donsjas 3 broeken. Trriple boots 2 mutsen en mijn ski bril. En natuurlijk een hoofdlamp. Binnen. No time voel ik dat ik te weinig heb gegeten. Wat een domme fout. Ik heb gefocust. Op het drinken en ben voor het gemak de musleyrepen vergeten. Het duurt tot 6400 m voor ik bij ben met eten (8.45). Ondertussen weer een geweldige zonsopgang gehad waarbij de sschaduw van Aconcagua over de anderetoppen viel.
Bij Indenpendencia (shelter alias hondenhok op 6400 m) ben ik bijna bij het punt waar ik. afgelopen jaar moest stoppen. Het geet een goed gevoel hier te zijn in de zon en zonder wind. We gaan door en komen in de traverse, een doorsteek langs een helling van ca 45 graden. Je kan tot Plaza de mulas (4300 m) kijken dus een goede misstap is ruim. 2000m vallen. Niet doen dus. Tot De vinger (rotsblok in vorm van...) is het reddelijk vlak daarna gaat het stijl omhoog. De rotsblokken. En het gruis belemmeren vanaf hier tot de top (nog 5.5 uur verder) dat je in een ritme komt. Het wordt een opeenstapeling van krachtsinspanningen met adempauzes. Na de traverse bereiken we, nogaltijd in de stralende zon, de grot bij de basis van de canaleta (geul). We kunnen hier onze tassen achter laten en met 1 l water om hoog. Omdat het super weer is en dat volgens mijn infi zo blijft laat ik mijn dosnwanten beneden, later blijkt dit weer een dommer fout.
Het is nu nog 3 uur nar de top maar het besef voor tijd heb ik uitgezet. Ik heb mijn muziek in de oren en loop gewoon door.
De canaleta is een geul vool gruis die stijl omhoog loopt. deze passage is berucht. Gelukkig had ik mij hierop zo voorbereid dat deze passage mee viel. Voor ik het w ist kreeg ik te horen dat we boven. Waren. Nu allen de topgraat nog,1.5 uur. Inmiddels is helaas het weer omgeslagen en is het zwaar bwolkt met sneeuw. De topgraat is net zo stijl en ongemakkelijk als het eerdere werk dus ik loop domweg verder. Inmiddels steekt er een koude wind op die mijn handen doet bevriezen. De gedachten aan frostbite steken op. Zal ik 15 min voor de top moeten opgeven? Terwijl ik dit overweeg staat daar Augustin (gids). Met het verlossende woord: hier rechts deze rotsen opklauteren en je staat op de top. (Met de sneeuw en wolken heb je totaal geen idee waa je bent en man je me alles vertellen). Ik maak de laatste passen en ben bij het kruis!!!!! Hier een eerste ontlading. Het is eindelijk gelukt. Snel een foto en naar beneden. Het weer wordt snel slechter. Waar eerst het bereiken vd top van belang was is veilig beneden komen nu een issue. Ik ren ongeveer (ok voor zo ver dat kan op 6900) naar de grot om mijn donskleding aan te kunnen doen. De groep (7 vd 10 hebben de top gehaald) komt hier wer bij elkaar. Er zijn nog 2 gidsen die ieder 1 klimmer aan het touw bij zich hebben die niet meer op eigen kracht naar beneden kunnen. De overige 5 klimmers mogen zelf in deze sneeuwstorm verder (caneleta was inmiddels omgevormd tot rivier van sneeuw). 2 opdrachten: verlies elkaar niet uit het oog en "dont die". Goede tips! we lopen door de sneeuw verder tot indenpendencia. Hier weer gewacht op een gids voor de weg. Rond 18.30 komen we uiteindelijk veilig aan in kamp 3.
De volgende ochtend zeer vermoeid door kniediepe sneuw en in stralende zon afgedaald naar basiskamp plaza de mulas. Hier de middag in een nieuwe sneeuwbui uitgezeten. Bij het eten champagne om het succes vd expeditie te vieren. Weer en dag later in de sneeuw gestart aan de tocht terug naar de bewoonde wereld (26 km). Rond middrnacht terug in Mendoza. Zeer moe en zeer voldaan.
Ik schrijf dit vanuit Valpariso een plaatsje an de kust in Chili waar ik de rest van mijn vakantie probeer niets te doen en geniet van zon water en lekker eten en drinken.
Tot aan het basiskamp had ik veel last van een verkoudheid en de hitte. Na het basiskamp ging het met beiden beter. Vanaf de dag dat we naar kamp 1 vertrokken hebben we iedere dag in meer of mindere mate sneeuw gehad.
Kamp 1 was aardig maar had een vervelende klim om er te komen. In plaats van het houden van een rustdag in kamp 1 hebben we direct kamp 2 bevoorraad en zijn de dag daarop definitief naar kamp 2 vertrokken op 5500 m. Hier is het uitzicht schitterend en we hebben hier dan ook de rustdag genomen. Deze bestond uit uitslapen rustig ontbijten (alleen tanden poetsen kost hier al energie op deze dag) en crampon practice in de ochtend. Dit alles in de stralende zon. Tijdens de lunch (pizza) begint het te sneeuwen en dat houd niet meer op. De rest vd dag daarom in de tent doorgebracht en mijn boek uitgelezen. Warm eten is een wedstrijd tegen de kou: ben ik klaar voor mijn eten weer is bevroren? Naast rusten en eten natuurlijk. Ook weer 5 l vocht weg gewerkt.
Na de rustdag gaan we in 1 x naar kamp colera(kamp 3) op 6000m. We vertrekken in de sneeuw maar onderweg valt het mee. Het ochtend zonnetje help ook goed mee voor de gevoelstemperatuur. In kamp 3 zetten we de tenten op (op de sneeuw) eten en drinken wat en rusten uit. Dan spullen pakken voor de toppoging eten en proberen te slapen (valt niet mee op deze hoogte. En gezien de opwinding / spanning over wat komen gaat.
Om 3.00 worden we gewekt en krijgen 1 l heet water en wat koekjes. Om 5.00 moeten we gereed staan met stijgijzers aan. Dat lijkt een lange tijd maar is nodig omdat alles op deze hoogte energie kost en je geen energie wilt verspillen aan haasten. Stipt om 5.00 vertrekken we omhoog. In de koude met donsjas 3 broeken. Trriple boots 2 mutsen en mijn ski bril. En natuurlijk een hoofdlamp. Binnen. No time voel ik dat ik te weinig heb gegeten. Wat een domme fout. Ik heb gefocust. Op het drinken en ben voor het gemak de musleyrepen vergeten. Het duurt tot 6400 m voor ik bij ben met eten (8.45). Ondertussen weer een geweldige zonsopgang gehad waarbij de sschaduw van Aconcagua over de anderetoppen viel.
Bij Indenpendencia (shelter alias hondenhok op 6400 m) ben ik bijna bij het punt waar ik. afgelopen jaar moest stoppen. Het geet een goed gevoel hier te zijn in de zon en zonder wind. We gaan door en komen in de traverse, een doorsteek langs een helling van ca 45 graden. Je kan tot Plaza de mulas (4300 m) kijken dus een goede misstap is ruim. 2000m vallen. Niet doen dus. Tot De vinger (rotsblok in vorm van...) is het reddelijk vlak daarna gaat het stijl omhoog. De rotsblokken. En het gruis belemmeren vanaf hier tot de top (nog 5.5 uur verder) dat je in een ritme komt. Het wordt een opeenstapeling van krachtsinspanningen met adempauzes. Na de traverse bereiken we, nogaltijd in de stralende zon, de grot bij de basis van de canaleta (geul). We kunnen hier onze tassen achter laten en met 1 l water om hoog. Omdat het super weer is en dat volgens mijn infi zo blijft laat ik mijn dosnwanten beneden, later blijkt dit weer een dommer fout.
Het is nu nog 3 uur nar de top maar het besef voor tijd heb ik uitgezet. Ik heb mijn muziek in de oren en loop gewoon door.
De canaleta is een geul vool gruis die stijl omhoog loopt. deze passage is berucht. Gelukkig had ik mij hierop zo voorbereid dat deze passage mee viel. Voor ik het w ist kreeg ik te horen dat we boven. Waren. Nu allen de topgraat nog,1.5 uur. Inmiddels is helaas het weer omgeslagen en is het zwaar bwolkt met sneeuw. De topgraat is net zo stijl en ongemakkelijk als het eerdere werk dus ik loop domweg verder. Inmiddels steekt er een koude wind op die mijn handen doet bevriezen. De gedachten aan frostbite steken op. Zal ik 15 min voor de top moeten opgeven? Terwijl ik dit overweeg staat daar Augustin (gids). Met het verlossende woord: hier rechts deze rotsen opklauteren en je staat op de top. (Met de sneeuw en wolken heb je totaal geen idee waa je bent en man je me alles vertellen). Ik maak de laatste passen en ben bij het kruis!!!!! Hier een eerste ontlading. Het is eindelijk gelukt. Snel een foto en naar beneden. Het weer wordt snel slechter. Waar eerst het bereiken vd top van belang was is veilig beneden komen nu een issue. Ik ren ongeveer (ok voor zo ver dat kan op 6900) naar de grot om mijn donskleding aan te kunnen doen. De groep (7 vd 10 hebben de top gehaald) komt hier wer bij elkaar. Er zijn nog 2 gidsen die ieder 1 klimmer aan het touw bij zich hebben die niet meer op eigen kracht naar beneden kunnen. De overige 5 klimmers mogen zelf in deze sneeuwstorm verder (caneleta was inmiddels omgevormd tot rivier van sneeuw). 2 opdrachten: verlies elkaar niet uit het oog en "dont die". Goede tips! we lopen door de sneeuw verder tot indenpendencia. Hier weer gewacht op een gids voor de weg. Rond 18.30 komen we uiteindelijk veilig aan in kamp 3.
De volgende ochtend zeer vermoeid door kniediepe sneuw en in stralende zon afgedaald naar basiskamp plaza de mulas. Hier de middag in een nieuwe sneeuwbui uitgezeten. Bij het eten champagne om het succes vd expeditie te vieren. Weer en dag later in de sneeuw gestart aan de tocht terug naar de bewoonde wereld (26 km). Rond middrnacht terug in Mendoza. Zeer moe en zeer voldaan.
Ik schrijf dit vanuit Valpariso een plaatsje an de kust in Chili waar ik de rest van mijn vakantie probeer niets te doen en geniet van zon water en lekker eten en drinken.
-
21 Januari 2014 - 15:35
Saskia En Johnander:
Hoera!!!! Gehaald, en wat een prestatie, zeker met het hele verhaal erbij!
Geniet nog even van de laatste dagen en tot snel,
Saskia -
21 Januari 2014 - 21:10
Frank, Marije En Sanna:
Hey zus,
Gefeliciteerd!!
Het is je nu toch gelukt dan, eindelijk de top gehaald!
Klinkt als een aardig pittige tocht, op naar de volgende berg ;)!?
Geniet nog even van een paar dagen rust.
Groetjes!
-
22 Januari 2014 - 12:28
Karina:
Wat ontzettend goed dat je deze keer de top bereikt heb!
Gefeliciteerd!
Respect voor je doorzettingsvermogen.
Geniet nog even van de rest van je vakantie.
Kan je alvast nadenken welke berg je volgende doel is ;-)
Liefs Karina -
23 Januari 2014 - 10:42
Margareth :
Hé chica!
Vroeg me al af of 't allemaal gelukt was. je blog verder niet gevolgd.
Gefeliciteerd en Chapeau!
Zoals ik vorig jaar al zei: Stoer, dapper, bewondering!!!
Goede terugreis en..... tot maandag (;-).
Gr, M. -
23 Januari 2014 - 15:58
Papa:
Toppie, gefeliciteerd. het is dan toch eindelijk gelukt.
Zie je vrijdag weer op Schiphol
papa -
29 Januari 2014 - 21:45
Evert:
hoi Jolanda,
petje af hoor!! Gefeliciteerd,
en is het nu een beetje klaar met dat geklim
en kom je eindelijk weer eens gewoon hardlopen??
Groetjes Evert
-
01 Februari 2014 - 08:20
Bart D:
Wat gaaf zeg.Gefeliciteerd!
Tot snel op de club
Bart -
02 Februari 2014 - 19:40
Eric:
Hallo Jolanda,
Geweldig deze prestatie en dit niet zonder slag of stoot.
Van harte en nu lekker genieten van het succes.
En daarna natuurlijk gewoon weer lopen!!
Groet,
Eric -
07 Juni 2015 - 05:37
Ton Jansen:
Hi Jolanda,
Ik heb de link naar je site weer gevonden. Gebruik je deze site nog.
Ik vond het altijd leuk je reisverslagen te lezen en kan me zowat niet voorstellen dat je gestopt bent met reizen.
Ik hoor graag van je.
Met vriendelijke groet,
Ome Ton
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
